Nu je mijn website bezoekt vraag je je mogelijk af, waarom een onlinereis? Wil jij een website (laten) maken? En wil jij online werken? Dan weet jij dat je stappen moet maken, oftewel meters – om in termen van reizen te spreken-, om van A naar B te komen. In deze blog ga ik je uitleggen welke reis ik heb afgelegd om hier te komen, het punt waarop ik klaar ben om jou te helpen bij je onlinereis.
Mijn reisverleden
Zolang ik me kan herinneren is reizen mijn passie. In mijn jeugd vooral door Europa, in de jaren ’90 kwamen andere continenten in beeld. Geïnspireerd door mijn neef die een wereldreis maakte boekten mijn man Sylvester en ik een retourticket naar Bangkok, pakten onze backpacks in en vlogen vervolgens voor het eerst naar Azië, met de Lonely Planet als onze bijbel en navigator. Mobiele telefoon, internet en sociale media waren in die tijd nog toekomstmuziek en verre bestemmingen werden – met uitzondering van enkele pure avonturiers – vooral bereisd in georganiseerd groepsverband.
Obstakels
Op vliegveld Bangkok namen we buslijn 7, op advies van mijn neef. We ontdekten al snel dat er nauwelijks Engels werd gesproken en geen toerist te bekennen was. De borden toonden alleen Thaise tekens. We stapten in de bus, op weg naar Khao San Road, waar zich nog de échte lowbudget backpackers verzamelden. Na een half uur rijden stopte de bus, alle mensen stapten uit en de chauffeur gebaarde dat ook wij eruit moesten. Daar stonden we dan, midden in Bangkok met onze backpack. Bloedheet, voorbijrazend verkeer en een vieze zure lucht die mij de adem benam. Wat nu?
Een tuctuc-taxi stopte. ‘Khao San Road please’, gaven wij aan en toonden de Engelse tekst in onze Lonely Planet. De chauffeur knikte en wij stapten in. Kriskras door het verkeer, levensgevaarlijk achteraf. Maar we waren jong en zagen geen gevaar. Na een uur in die tuctuc zei Sylvester ‘dit is de plek waar we zijn ingestapt’ en tikte onze chauffeur op de schouder. Geprobeerd te vragen om uitleg maar hij begreep ons niet en haalde zijn schouders op. Zo kwamen we niet verder en besloten opnieuw uit te stappen. Achteraf gezien zagen we de logica hiervan. Voor een man die nooit Engels heeft geleerd, mogelijk ongeletterd zelfs, was onze boodschap moeilijk te begrijpen. Hij probeerde gewoon zijn salaris te verdienen.
Afzien
Ondertussen gutste het zweet nog meer van ons lichaam, raakten we zelfs oververhit, de backpacks steeds zwaarder met een jetlag in ons lijf. We keken om ons heen, in de verre omtrek geen bus te bekennen, niet weer een tuctuc, maar wat dan wel? Moederziel met ons tweetjes in een Wereldstad, met een vreemde cultuur en ver van huis. ‘Wat doen we hier eigenlijk in deze smogstad met zijn zure geuren’? vroegen we ons af. ‘Is dit nog leuk?’ Steeds meer geïrriteerd naar elkaar wilden we vooral weg. Op een zeer hectisch kruispunt werd het verkeer geregeld door een agent en we besloten hem aan te spreken. ‘Khao San Road?’ vroegen we voorzichtig. Hoe het kon gebeuren weten we nog steeds niet, maar in een mum van tijd stopte er uit het niets een taxi en werden we snel met een duw naar binnen gewerkt. Vanwege de veiligheid, naar we later begrepen. De agent riep iets naar de chauffeur en weg waren we van die drukke plek, op weg naar Khao San Road. Drie uur later arriveerden we dan eindelijk op deze bestemming – een ritje vanaf de airport duurt normaal een uurtje – waar ons het volgende avontuur tegemoet kwam, de zoektocht naar een bed. ‘Met de Lonely Planet op zak moet dat helemaal goed komen’, was onze overtuiging.
Creatieve oplossingen
Tot zover onze eerste verre reiservaring. In de jaren daarna zouden nog vele avonturen volgen. Regelmatig afzien, als sardientjes in een bus volgepropt met locals, overnachten op het dek van vissersboten, vervolgens met die boot in een kolkende zee belanden, hangen uit bussen, zitten in een truc tussen het vee en doodziek worden, levende kippen die voor onze ogen geslacht worden en even later opgediend als ons diner. Is dit allemaal leuk? Op het moment zelf vaak loodzwaar, maar wat hebben we veel geleerd. Constant nieuwe en creatieve oplossingen zoeken, veerkrachtig zijn en doorgaan, nooit opgeven. Avontuurlijk reizen is topsport. Ik denk dat de marathons die ik later gelopen heb ook hieruit zijn ontstaan. De voldoening is groot als je door eigen toedoen uitkomt op de plek waar je wil zijn. En nu is het tijd voor een nieuwe reiservaring.
Mijn reistoekomst
Na jarenlang kennis verzamelen, experimenteren en observeren ben ik op mijn 54e gestart met mijn eigen onlinereis. Dit heeft me niet alleen veel nieuwe kennis opgeleverd maar ook een website waar ik telkens blij van word en die past bij mij en mijn doelgroep. Ik ben in contact gekomen met mensen die in het buitenland wonen of hebben gewoond, mensen die houden van reizen, een bedrijf hebben als digital nomad of daarmee willen starten, maar ook met ondernemers die nog na hun 50e, net als ik, een omslag in hun leven willen maken.
Nadat ik met Sylvester en zoon Bas van 2014 tot 2017 op Bonaire heb gewoond heb ik de smaak ontdekt van werken op een tropische plek. Daar startte ik een cursus webdesign voor het maken van mijn eerste eigen website ‘reismeemetsandra’. ‘Wat een mooie uitdaging om dit over enkele jaren ook voor anderen te doen, vanaf elke plek ter wereld’, werd mijn grote droom. En nu is het dan zover, mijn reisverleden en toekomst vallen samen. Gelijktijdig met mijn reispassie kan ik overal ter wereld online iets betekenen voor andere mensen met een droom of passie.
Webdesign als een onlinereis
Een onlinereis
Het maken van een website is namelijk ook een reis, een onlinereis als het ware, vol met avonturen.
Zoals je op reis onderweg allerlei obstakels tegenkomt doen die zich ook voor bij het maken van je website en jouw online bedrijf. Vóór vertrek op je onlinereis kun je al veel regelen, waaronder nadenken over je doelgroep, jouw doel met je website, je look & feel, logo, huisstijl, webhosting en domeinnaam.
Tijdens je reis zorg je ervoor dat de route gebruiksvriendelijk is. Dit doe je door je bezoeker zo goed mogelijk van A(msterdam) naar B(onaire) te leiden. Plaats de borden op de juiste plaats, want als de bezoeker gemakkelijk verdwaalt stijgt de kans dat je hem kwijtraakt. Hetzelfde geldt voor de menubalk op een duidelijke plaats. Gebruik maximaal 5 à 7 items en geen lange drop-down menu’s. Laat de bezoeker niet aan zijn lot over en navigeer hem als het ware door je website naar het punt waar jij wilt dat hij naartoe gaat. Zoals bijvoorbeeld ‘neem contact op’, ‘lees meer’ of ‘download gratis mijn e-book’.
Het maken van je website doe je niet alleen. Ik help jou met jouw onlinereis. De obstakels onderweg haal ik bij je weg, ik denk met je mee om samen die mooie reis te maken en veilig op jouw bestemming te komen. Is je website klaar? Dan leg ik jou uit hoe je deze kunt bijhouden en je zelf met jouw onlinereis kunt starten.
Ben jij klaar voor jouw onlinereis?
Heb jij na het lezen van deze blog nog vragen? Neem gerust contact met mij op. Ik beantwoord je vraag zo spoedig mogelijk.
